Nieefektywne limity dla ropy naftowej i gazu zaproponowane w ostatnich dniach – odpowiednio – przez G7 i Komisję Europejską to coś więcej niż rezultat typowego dla ponadnarodowych gremiów niezdecydowania czy skłonności do rozmywania wyrazistych koncepcji w zgniłych kompromisach. Owszem, tak Bruksela, jak i gremia decyzyjne „siódemki”, są do pewnego stopnia skazane na godzenie sprzecznych interesów. Proces ten często wyklucza się z działaniem tak sprawnym i zdecydowanym, jakiego byśmy chcieli. Śledząc negocjacje na bieżąco nie raz załamywaliśmy ręce nad tym, jak długo, w jakich bólach i jakim kosztem rodzi się zgoda na kolejny potrzebny na wczoraj pakiet sankcji.

Trudno jednak zanegować, że krok po kroku żegnaliśmy lata „błędów i wypaczeń” w europejskiej polityce wschodniej, a logika, którą kierowały się instytucje UE ostatecznie okazywała się klarowna i konsekwentna: pogodzić możliwie stanowcze działania wobec agresora i wsparcie dla jego ofiary – z równie istotną w okolicznościach wojennych zasadą jedności. Jak rzadko kiedy widzieliśmy, że Bruksela, Waszyngton i cały niemal główny nurt euroatlantyckiej dyplomacji stają się sprzymierzeńcami Polski w wywieraniu nacisku na „hamulcowych”, by mentalny odwrót od Moskwy realizowały szybciej, a przynajmniej w nim nie przeszkadzały.

Dziś można odnieść wrażenie, że zmęczenie rosyjską agresją wchodzi na dobre na salony, i to bynajmniej nie tylko te berlińskie, wiedeńskie czy budapesztańskie. Dyskusja o limitach cenowych stała się tego najlepszą ilustracją. Żeby było jasne: jest naturalne i zrozumiałe, że państwa szeroko pojętego Zachodu chcą chronić swoich obywateli, swój biznes i swoje „krytyczne” aktywa przed kosztami, związanymi pośrednio lub bezpośrednio z rosyjską agresją. Nie ulega wątpliwości, że takie działania są wręcz konieczne – także w imię naszej zbiorowej odporności jako państw uznawanych przez Moskwę za „nieprzyjazne” i potrzebnej w okresie wojennym politycznej stabilności. Problem zaczyna się wtedy, kiedy zaczyna się mieszanie porządków, pojawia się argumentacyjny chaos, ginie klarowna jak się zdawało hierarchia priorytetów, a do wspólnego mianownika dopisywane są chyłkiem partykularne cele.

Pozostało 64% treści

Ten artykuł przeczytasz w ramach płatnego dostępu

2 dostępy na pierwszy miesiąc już od 8,90 zł W ramach dostępu zapewniamy wszystkie treści z codziennego wydania Dziennika Gazety Prawnej oraz z serwisu gazetaprawna.pl. Codziennie obiektywne i rzetelnie przygotowane informacje z kraju i ze świata, aktualności dotyczące polityki, prawa, gospodarki i ekonomii.

Oferta autoodnawialna Zamów dostęp

Nie masz konta? Zarejestruj się